Guatemala

Vamos a Guatemala! 

Vandaag (woensdag 11 september) was het zo ver. Wij laten Mexico even een weekje achter ons en gaan naar Guatemala. Vanaf San Cristóbal duurde het ongeveer vier uur naar de grens van Mexico. Daar moesten wij de bus uit en met ons paspoort naar een soort douane. Allemaal netjes in een rij staan, twee aan twee mochten wij naar binnen voor een paspoort stempeltje. Mijn paspoort zit in zo’n mooi roze paspoort hoesje. Blijkbaar dacht het douane mannetje daar ook zo over. Ik zie dat hij hem eraf haalt en apart legt. Waarschijnlijk makkelijker met scannen denk ik nog. Voor ik het wist krijg ik mijn paspoort terug, zonder hoesje. In het spaans wist ik het woord niet en engels begreep hij opeens niet. Gelukkig stond de reisleidster naast me en gooide er meteen een heel spaans verhaal eruit. En zonder op of om te kijken legde hij mijn mooie roze hoesje weer op de ‘toonbank’. Dus toen konden wij weer een stukje verder rijden door ‘niemandsland’ op weg naar het immigratie gebouw van Guatemala. Ongeveer 500 meter voor dat gebouw moesten wij de bus verlaten. Onze koffers werden op zo’n steekkarretje geplaatst en twee zielige mannetjes moesten dit 500 meter naar boven trekken. Eenmaal daar kregen wij een stempel in onze paspoort en moesten wij wachten op de andere bus. De bus ging keren op een plek wat misschien een meter groter was dan de bus zelf. Ging dus niet. Er stond ook een auto in de weg maar ja niemand was van plan om die weg te halen. Na aantal zenuwslopende minuten heeft onze reisleidster in het immigratie gebouw soort van gevraagd of de auto heel misschien toevallig een klein beetje op zij kon. De man kwam op zijn dooie gemakkie aangesjokt, rijdt de auto precies 10 centimeter naar achteren en was er weer klaar mee. Zo gaat dat dus hier in Guatemala. Het contrast met Mexico is al groot, kan je nagaan hoe dat met Nederland is. De asfaltwegen bevatten af en toe meer gaten dan asfalt en honderd duizend bochten omhoog en omlaag. 

Overal zie je nog mensen lopen in klederdracht, laten zij hun geiten uit, zijn zij producten met de hand aan het maken om te verkopen (eten en/of haak dingetjes) en lopen zij met mega verpakkingen op hun rug met een bandje om hun voorhoofd. Ook rijden hier overal de zogenoemde ‘Chicken bussen’. Dit is een openbare bus waar al het handelswaar, maar ook de gekochte producten op het dak vervoerd worden. Goed, na nog ongeveer 6 uurtjes rijden vanaf de grens kwamen wij aan in Panachajel. Een plaatsje aan een meer omringt door vulkanen. ‘S avonds hebben wij echt onwijs lekker gegeten in het hotel. Beste maaltijd sinds wij weg zijn. En daarna lekker geslapen. De volgende ochtend was het mogelijk om over het meer te varen. Wij hadden besloten om niet mee te gaan. Wij gingen even een ochtendje rustig aan doen, lekker ontbijten en daarna met een ander meisje uit de groep langs het meer gelopen. Daarna nog even bij het zwembad gelegen tot de rest van de groep terug kwam en wij weer door gingen. Om 11.30 uur gingen wij weer via honderd duizend bochten naar Chichicastenango. Hier was een van de grootste en kleurrijkste markten en een kerkje. Hier kregen wij twee uur vrije tijd om rond gelopen. Elk kraampje verkocht dezelfde dingen, tassen, pennen, notitieboekjes, en dus waren wij daar snel op uitgekeken. Wij gingen terug naar de afgesproken plek om wat te drinken. Gelukkig dacht iedereen daar het zelfde over en zaten wij daar dus was met zijn alle wat te drinken en vertrokken wij ietsjes eerder met de bus naar Antigua. ‘S avonds zijn wij weer op tijd naar bed gegaan wanttttt vrijdag ging de wekker weer om 04.00 uur. Dit keer om de actieve vulkaan Pacaya te beklimmen. De vulkaan ligt op ongeveer anderhalf uur rijden vanuit Antigua en op heldere dagen is het mogelijk om de andere vulkanen: Agua, Fuego en Acatenango in de verte zien liggen. Aangekomen op een parkeerplaats neemt de gids de leiding en beginnen wij met de wandeling. Hij verteld dat het ongeveer 4km is tot aan het einde en dat wij 350 meter omhoog gaan en dat door een recente uitbarsting het niet mogelijk is om helemaal bij de top komen. Het pad begint door een bosachtige omgeving met een best wel steil stuk omhoog. Het steile wordt iets minder maar blijft wel pittig, zeker naarmate het warmer wordt. Af en toe wordt er even gestopt en wat verteld over de omgeving. Welke bomen en planten er groeien, welke planten gebruikt werden om de Maya’s hun kleding te kleuren en welke planten er gebruikt worden als kruiden door het eten. Ook zien wij op aantal plekken al gestold lava liggen van oudere uitbarstingen. Na ongeveer 1,5 uur klimmen komen wij aan op een redelijk plat stuk. Het einde van de route. Maar er was helemaal niets te zien behalve mist mist en mist. “Heb ik hier echt al die moeite voor gedaan!?”. De gids verzekerde ons dat het zo zou wegtrekken. En dat gebeurde. Op dat moment zag alles er heel mysterieus uit. Aan de ene kant van waar wij stonden lag er allemaal gestold lava, aan de andere kant waren er mooie groene bergen. Achter ons waren de andere vulkanen zichtbaar waarvan een ook behoorlijk actief was en voor ons begon de vulkaan Pacaya ook lava uit te spugen. Met de gids erbij konden wij nog een stukje omhoog gaan. Overal stonden er borden geplaatst met teksten zoals betreden op eigen risico, wij zijn niet verantwoordelijk voor jullie letsel etcetc. En toch gedaan haha. Maar was wel echt onwijs gaaf. Alleen met de mensen van onze groep op de vulkaan, onwijs mooi uitzicht en dan de geluiden die je hoort vanuit de  vulkaan. Na denk ongeveer half uurtje was het tijd om naar beneden te gaan. En op dat moment werd de vulkaan ook weer rustiger. Dus wij waren precies op het beste moment boven! Toen weer 4km naar beneden lopen waar de bus weer netjes stond te wachten. 

En hierbij laat ik het voor deze keer!

Hasta pronto!